Λικάρης ή Λικάριος

(13ος αι.). Φράγκος ιππότης και βυζαντινός αξιωματούχος. Γεννήθηκε στην Κάρυστο, ενώ αναφέρεται και με το όνομα Ικάριος. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Εύβοια από τη Βικεντία. Μολονότι ήταν ένας άσημος ευπατρίδης, παντρεύτηκε τη Φελίζα, νεαρή χήρα του Ναρζότη Δελακάρτσερι, γεγονός που εξόργισε τους συγγενείς της. Γι’ αυτό αποσύρθηκε στην Κάρυστο, οχυρώθηκε στη βραχώδη τοποθεσία Ανεμοπύλες και επιχειρούσε από εκεί ληστρικές επιδρομές στην ύπαιθρο, έχοντας στην υπηρεσία του διάφορους τυχοδιώκτες. Αργότερα ήρθε σε διαπραγματεύσεις με τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγο, ανέλαβε την αρχηγία του βυζαντινού στόλου και μαζί με τον δούκα Φιλανθρωπινό κυρίευσε όλα τα νησιά των βόρειων Σποράδων που κατείχαν οι Φράγκοι (Σκόπελος, Σκύρος, Σκιάθος, Χιλιοδρόμια) και τη Λήμνο (1270). Έκτοτε, τα νησιά αυτά παρέμειναν υπό τον έλεγχο των Βυζαντινών μέχρι την άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Στη συνέχεια κινήθηκε εναντίον των Κυθήρων, εκδίωξε από εκεί τον δυναστικό οίκο των Βενιέρι και έπραξε το ίδιο απέναντι στην οικογένεια των Βιάρων στα Αντικύθηρα. Όταν έγινε κυρίαρχος όλης της Εύβοιας (εκτός από τη Χαλκίδα), ανακηρύχθηκε μέγας δούκας από τον βυζαντινό αυτοκράτορα. Αργότερα κατόρθωσε να εκδιώξει τους Φράγκους από τη Σίφνο και τη Σέριφο, καθώς και τους Γκίζι από την Αμοργό και την Κέα· κατέλαβε επίσης τα νησιά Ίο, Σίκινο και Φολέγανδρο. Άλωσε το φρούριο Φύλλα της Χαλκίδας, αιχμαλωτίζοντας τον αδελφό της γυναίκας του και πολλούς Λομβαρδούς ευγενείς, τους οποίους και οδήγησε στην Κωνσταντινούπολη, όπου τέλεσε μεγαλοπρεπή θρίαμβο. Τιμήθηκε από τον αυτοκράτορα με το αξίωμα του μεγάλου κοντόσταβλου και έλαβε για ανταμοιβή την Εύβοια ως τιμάριο, με την υποχρέωση να διατηρεί διακόσιους ιππότες. Παντρεύτηκε στην Κωνσταντινούπολη για δεύτερη φορά μία πλούσια Ελληνίδα, ενώ υπήρξε πιστός στον αυτοκράτορα ως διοικητής της Εύβοιας.